یکی از مهم‌ترین نکات این رویکرد، نقش فولاد خوزستان در احیای زیرساخت‌های بندری استان است. صادرات گسترده این شرکت موجب شده بنادر کم‌فعال در جنوب دوباره به چرخه اقتصاد بازگردند؛ رخدادی که نه‌فقط هزینه لجستیک را کاهش می‌دهد، بلکه اقتصاد بندری، حمل‌ونقل و اشتغال محلی را به حرکت درمی‌آورد. این نگاه، صادرات را از سطح یک فعالیت تجاری بالا می‌برد و آن را به یک موتور توسعه منطقه‌ای تبدیل می‌کند؛ موتورى که خوزستان با وجود فشار تحریم و ناترازی انرژی به‌شکل کم‌نظیری آن را روشن نگه داشته است.

در کنار توسعه زیرساخت‌ها، ورود به بازارهای جدید و تطبیق با استانداردهای سختگیرانه‌تر نیز بخش جدایی‌ناپذیر استراتژی صادراتی شرکت است. ورود پرقدرت چین به بازار عراق، و رقابت کشورهای منطقه در بازارهای شمال آفریقا و جنوب شرق آسیا، شرایطی ایجاد کرده که تنها شرکت‌هایی با برنامه‌ریزی دقیق، استانداردسازی محصول، توان لجستیکی و شناخت عمیق از نیاز مشتریان جهانی قادرند جایگاه خود را حفظ کنند. فولاد خوزستان با تمرکز بر کیفیت محصول و مدیریت زنجیره تولید در شرایط پیچیده انرژی نشان داده که می‌توان حتی در محدودیت نیز بازار را نگه داشت و توسعه داد.

فولاد خوزستان در حال بازتعریف نقش صادرات در صنعت فولاد ایران است؛ صادرات نه به‌عنوان «خروج محصول از کارخانه»، بلکه به‌عنوان «معماری یک مزیت ملی». احیای بنادر، جذب بازارهای جدید، استانداردسازی محصول و پیوند میان تولید و مأموریت صادراتی، مجموعه‌ای را شکل داده که اگر از سوی سیاست‌گذاران انرژی و تجارت خارجی حمایت شود، می‌تواند صادرات فولاد ایران را از یک مسیر پرریسک به یک ستون باثبات برای اقتصاد غیرنفتی کشور تبدیل کند؛ مسیری که آغازش در خوزستان است، اما اثرش
در مقیاس ملی دیده خواهد شد.